Prolog

"Just because you're hurt, doesn't mean you're broken."

-Morgan Freeman

To była nasza ostatnia noc spędzona razem. Jutro już go tu nie będzie. Znów zostanę sama. Gdybym wiedziała, że będzie mnie to tak bolało, nigdy bym się nie zgodziła na ten związek. Ale cóż… Dziś leże w jego ramionach, czuje jego zapach, czuje ciepło jego ciała. Jutro znów ogarnie mnie smutna rzeczywistość bez niego.

- Jedź ze mną…. – spytał miękko głaskając moje plecy swoją dłonią

- Nie mogę… - odpowiedziałam smutna – Przecież wiesz, że mam tu rodzinę. Nie zostawię ich… Nie mam aż takiej wygody jak ty.

- Wygody jak ja? – podniósł się lekko i spojrzał mi w oczy

- Tak. Ty wracasz do rodziny – spojrzałam w jego ciemne tęczówki - Do rodzinnego miasta. Ja swoją rodzinę mam tu i nie mogę ich zostawić.

- Weź ich razem ze sobą… Zagwarantuje im mieszkanie… - powiedział z uśmiechem na ustach

- Śmieszny jesteś… - zaśmiałam się – Nie mogłabym cie naciągnąć na takie koszta… To za duży wydatek… Zresztą… Ja nie jestem ciebie warta… - posmutniałam

- Nie jesteś mnie warta?! – chyba lekko się zdenerwował – Oszalałaś?!

- Tak, nie jestem ciebie warta. Spójrz chociażby na to, że musimy się ukrywać. Ciągamy się po hotelach, do twojego mieszkania muszę wchodzić tak aby nikt mnie nie widział. Coś musi być na rzeczy… - pociągnęłam nosem

- Sara… - pocałował mnie w czoło – Wiesz, że chcę z tobą być ale…

- Tak, zawsze jest to „ale”. Wiesz przecież, że mi to nie przeszkadza. Jestem do tego przyzwyczajona. W końcu wychowałam się w piłkarskiej rodzinie Arsenalu.

- Tak, ale gdybyśmy pokazali razem to zostałabyś okrzykniętą „moją kolejną kochanką”, chciałabyś aby tak było?  - pokręciłam głową – Ja też nie. Nie zniósłbym tego jak by cie prasa zaczęła określać…

- Ja bym zniosła… Przecież wiesz, że jestem silną kobietą… Dałabym sobie radę.

- Wiem o tym i to w tobie najbardziej cenię… Ale ja bym tego nie zniósł…

- Szkoda, że tylko za to mnie cenisz… - westchnęłam i podniosłam się z łóżka

- A ty gdzie? – spojrzał na mnie i oparł głowę o swoją rękę

- Idę zaczerpnąć świeżego powietrza – narzuciłam na siebie szlafrok

- Czyli idziesz zapalić na balkon – westchnął ciężko – Od palenia zmarszczki ci się zrobią – zaśmiał się

- Trudno się mówi….  

Wyszłam na balkon, oparłam się o barierkę i zapaliłam skręta. Przyznam że byłam trochę zdenerwowana, a palenie zawsze pomagało mi się odprężyć. Po kilku chwilach poczułam dotyk ciepłych dłoni mężczyzny na swoich biodrach. Objął mnie czule i pocałował w szyję, później mocno przytulił.

- Jedź ze mną… - szepnął mi do ucha

- Nie mogę. Już ci to mówiłam… - wciągnęłam głęboko do płuc powietrze – Naprawdę nie mogę…

- Zwariuje tam bez ciebie… - ponownie pocałował mnie w szyję

- To zostań… Chłopaki się ucieszą… - obróciłam się i uśmiechnęłam się do chłopaka a ten jedynie westchnął – Tak, wiem… Nie możesz…

- Wracajmy do środka… - szepnął – To nasza ostatnia noc…

- Tak… To nasza ostatnia noc… - westchnęłam ciężko

Chłopak chwycił mnie za rękę i pociągnął za sobą do sypialni. Usiadł na łóżku i przyciągnął mnie mocno do siebie. Usiadłam na nim okrakiem i pocałowaliśmy się namiętnie…

Tą ostatnią noc i trzeba spożytkować jak należy. W końcu być może już się więcej nie zobaczymy, a jak się zobaczymy to zapewne będziemy mieć poukładane swoje życia po swojemu. Ja pewnie będę mieć normalnego chłopaka, którego nie będę musiała ukrywać przed światem, a on normalną dziewczynę.

Zasnęliśmy w swoich ramionach a kiedy się obudziłam już go przy mnie nie było. Zniknęły walizki z jego ubraniami i wszystkie inne rzeczy. Leżałam na wielkim łóżku sama, okryta jednie czerwoną narzutą. Obok mnie leżała czerwona róża, a pod nią mała zgięta na wpół karteczką. Podniosłam ją delikatnie i przeczytałam to co było na niej napisane:

„Jesteś dla mnie wszystkim. Bardzo żałuje, że nie możesz ze mną wyjechać…”

                                                                                              F.

_______________

Ogłoszenia Parafialne:

Witam w PROLOGU! Mam nadzieję, że wam się podobało i liczę ze wasz zachwyt albo i nie wyrazicie w komentarzach. Lubię je czytać, zwłaszcza te długie.

Nie bójcie się opinii. Wasza krytyka jest naprawdę przydatna a ja mam okazję coś zmienić w tym co robię/piszę.

Na I rozdział zapraszam już nie długo. Może pod koniec tygodnia lub w następnym. Na razie muszę coś naskrobać do 13RWILY. Szczerze powiedziawszy sesja daje mi w kość i nie mam czasu.

Dziękuję za uwagę.

xoxo N.